Olaug sin blogg

18 juni 2006

Swejsan e verdens (selvfølgelig) skjønnaste guttebasse, og har sterkt utvikla seperasjonsangst. Me trene (prøve på iallefall) kvar dag på at han skal bli meir fortrolig med dette å var aleine heime. Han like det slettes ikkje. Han er av den typen som sikle, ule, hyle og bjeffe, han drite og tisser inne, han ødelegger, han prøver å grave seg ut av bur, og sette liv og lemmer på spel for å oppnå dette. Me har klare gjeremål kvar dag, og fram til han klarer å var heime aleine, er han med meg på jobb, så han sleppe å oppleve desse fæle følelsane kvar dag. Han er også ein såkalla "cross-over" hund, altså han er tradisjonelt trent før eg fekk han, mens eg bare klikkertrene med han. Sjølv om både eg og han er ny på dette, skal me nok få det til bare me får litt input ein gong i blandt. Og takk og pris for at eg har søster mi, som også driv med klikkertrening i tillegg til å gå på klikkerkurs, så skal me nok ende opp på rett side av veien likevel.
Vel, over til dagens gode hendelse. Eg og Swejsan drog te strandå, der eg tenkte han skulle få springe laus. Eg har fått tips om å ha ein liten pakke kattemat i lomma på slike turar dersom han frastår å f.eks springe bort til hund å begynne slosskamp, jakte på fugl osv. Slik at i stedet for at han gjer dette, så komme han til meg, og får denne pakken med kattemat. Dette funker. Me gjekk på stranda, hadde hatt litt kontakt-trening, der kriteriene var svært låge siden me var der me var. Han skulle bare sjå på meg så fekk han klikket. Etter ein liten pause, auka eg kriteriene til et sekund, og dette gjekk strålande. Eg slapp han laus som tenkt, og me tusla bortover stranda, han tok kontakt med meg, og fekk seg ein liten godbit for å gjere det. Men det som skjedde var, at i vatnet låg det 10 ender, desse såg eg på lang avstand, og tenkte at eg skulle holde godt kjeft om han fekk auge på desse for å sjå ka han gjorde. Endene begynte å lage lyd, og Swejsan blei oppmerksom på de, sto i to sekund og så, før han kasta seg rundt og kom galopperande mot meg. Fekk heile kattemat-jackpotten og me tusla lykkelig vidare.
Etterpå gjekk me motsat vei, der det kom et par med ei tispe i band. Eg tenkte å ta litt band-trening, men slo heller til på at han bare skulle observere at de gjekk forbi. Den andre hunden sto på to bein i flexibandet sitt, hylte,bjeffa og kvein for den hadde så lyst å bort til oss. Me var kanskje 8-9 meter fra. Swejsan sto slik til at han kunne sjå de heile veien til de var vel forbi, og han såg på dei, såg på meg, og gjorde ingen utfall. Hverken drog i bandet, eller bjeffa! Så stolt.
Etter dette, då dei var komt laangt forbi, slapp eg han laus og han fekk seg ei skikkelig springerie. Deilig å sjå at han tar seg sånn ut, og gjett om merke det etterpå. Han ligg så rolig på teppet sitt. =)
Turen tilbake til bilen gjekk like fint som det hadde gått fram til dess. Han fekk bandet litt stramt, då stoppa eg og, han kom tilbake, me gjekk vidare med laust band. Herlig å kunne gå tur med stor hund på den måten, altså